Όλα όσα πρέπει να ξέρεις για την παχυσαρκία και την απώλεια βάρους

-Η παχυσαρκία είναι μια χρόνια νόσος που μπορεί και πρέπει να αντιμετωπίζεται είτε με χειρουργική επέμβαση είτε με φαρμακευτική αγωγή.

-Η παχυσαρκία ΔΕΝ είναι ένα “λάθος” ή μία “αποτυχία” του ασθενούς.

Δεν είναι θέμα έλλειψης θέλησης.
Δεν είναι προσωπική αποτυχία.
Δεν είναι “απλά επειδή κάποιος τρώει πολύ και δεν κινείται”.

Η παχυσαρκία δεν είναι πρόβλημα χαρακτήρα. Είναι πρόβλημα υγείας.

-Χρειάζεται να αλλάξουμε την γλώσσα που χρησιμοποιούμε: “άνθρωπος με παχυσαρκία”, όχι “παχύσαρκος”

Τι ΔΕΝ αποτελεί λύση για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας:

• Η Ντροπή

• Το Μπούλινγκ. Οι ασυνείδητες προκαταλήψεις απέναντι στην παχυσαρκία δεν βοηθούν στην απώλεια βάρους.

Το άτομο εισέρχεται σε φαύλο κύκλο:

Στίγμα → Άγχος → Φαγητό → Αύξηση βάρους → Περισσότερο στίγμα → Απομόνωση → Διαταραχή ψυχικής και σωματικής υγείας. Σπρώχνουν τον άνθρωπο σε μοναχικότητα, απόγνωση και αποδοχή της παχυσαρκίας ως "μοίρα"

• Το “Κλείδωμα ψυγείου”

• Η Μανιώδης ή ακραία δίαιτα

• Δημοφιλείς τάσεις του TikTok
  
  

Αυτά, όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις κάνουν τα πράγματα χειρότερα.

Η Ιατρική της παχυσαρκίας είναι μία εξειδίκευση που πρεσβεύει την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας ως νόσου· δηλαδή ως κατάσταση που δεν συνέβη λόγω σφάλματος του ασθενούς.

Κύριες νοσηρές καταστάσεις που σχετίζονται με την παχυσαρκία περιλαμβάνουν:

• Τον Διαβήτη

• Την Αποφρακτική υπνική άπνοια

• Καρδιακές παθήσεις (όπως η Στεφανιαία Νόσος)
  
  
  

Παχυσαρκία και σπλαχνικό λίπος

Η παχυσαρκία γενικά χαρακτηρίζεται από υπερβολική ποσότητα σωματικού λίπους και αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για καρδιαγγειακές παθήσεις.

Ωστόσο, δεν έχουν όλα τα είδη λίπους τον ίδιο κίνδυνο.

Το υπερβολικό λίπος που βρίσκεται βαθιά μέσα στο σώμα και γύρω από τα όργανα, γνωστό ως σπλαχνικό λίπος, συνδέεται με τον υψηλότερο κίνδυνο καρδιοπάθειας.

Το υπερβολικό σωματικό λίπος σχετίζεται ξεκάθαρα με χειρότερη καρδιαγγειακή υγεία, αλλά το πού ακριβώς εντοπίζεται αυτό το λίπος στο σώμα σας μπορεί να επηρεάσει το πόσο αυξάνεται ο κίνδυνος για καρδιαγγειακά νοσήματα.

Ορισμός Παχυσαρκίας σε Ενήλικες

Οι ενήλικες έχουν σταθερό ύψος, οπότε ορίζουμε την παχυσαρκία μόνο με τον ΔΜΣ:

• Λιποβαρής: ΔΜΣ < 18,5

• Φυσιολογικός: ΔΜΣ 18,5 – 24,9

• Υπέρβαρος: ΔΜΣ 25 – 29,9

• Παχυσαρκία:

  • Κατηγορία 1 (Ήπια): ΔΜΣ 30 – 34,9

  • Κατηγορία 2 (Μέτρια): ΔΜΣ 35 – 39,9

  • Κατηγορία 3 (Σοβαρή): ΔΜΣ ≥ 40
    
    

Σημείωση: Όπως θα δούμε και παρακάτω πιο σημαντικό από το βάρος και το BMI είναι:

• Η μέτρηση της περιφέρειας μέσης, με στόχους:

  • Γυναίκες: ≤ 88,9 εκ.

  • Άνδρες: ≤  102 εκ.

Μας έχουν μάθει ότι η παχυσαρκία είναι ένα απλό ζήτημα ενεργειακής ισορροπίας:
Θερμίδες που καταναλώνουμε – Θερμίδες που καίμε = Αύξηση ή μείωση βάρους.

Άρα, αν τρώμε λιγότερο και κινούμαστε περισσότερο, θα αδυνατίσουμε. Σωστά;

Λάθος.

Αυτό το μοντέλο είναι υπεραπλουστευμένο. Αν ήταν τόσο απλό, δεν θα είχαμε επιδημία παχυσαρκίας. Το γεγονός ότι δεν λειτουργεί, μας δείχνει ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες.

Η παχυσαρκία είναι πολυπαραγοντική διαταραχή. Δηλαδή επηρεάζεται από:

• Γενετική

• Περιβάλλον

• Ανάπτυξη (π.χ. τι συνέβη κατά την εμβρυική ηλικία)

• Συμπεριφορές
  
  
  

Όλα αυτά μαζί επηρεάζουν την τάση του οργανισμού να αποθηκεύει λίπος.

Ο Ρυθμιστής Βάρους Είναι ο Εγκέφαλος

Το όργανο που ρυθμίζει το βάρος μας είναι ο εγκέφαλος – συγκεκριμένα, ο υποθάλαμος.

Ο υποθάλαμος δέχεται σήματα από διάφορα σημεία του σώματος:

• Το λίπος (μέσω της ορμόνης λεπτίνη)

• Το στομάχι

• Το πάγκρεας

• Το λεπτό και παχύ έντερο
  
  

Αυτά τα σήματα λένε στον εγκέφαλο:

• Πόσο να φάμε

• Πόσο να αποθηκεύσουμε

• Πότε να αισθανθούμε χορτάτοι
  
  

Ορμόνες Πείνας και Κορεσμού (χορτασμού)

Ας δούμε τις βασικές ορμόνες που ρυθμίζουν την όρεξη:

• Γκρελίνη (στο στομάχι): Αυξάνει την πείνα ("ορειξιογόνος")

• Ινσουλίνη (στο πάγκρεας, φυσική): Μειώνει την όρεξη ("ανoρεξιογόνος")

• Λεπτίνη (στο λίπος): Στέλνει σήμα κορεσμού (μακροχρόνια)

• CCK (στο έντερο): Προκαλεί πρώιμο κορεσμό

• Peptide YY (στο παχύ έντερο): Μειώνει την όρεξη
  
  
  

Ο Δρόμος του Εγκεφάλου – Δύο Διαδρομές

Ο εγκέφαλος έχει δύο "μονοπάτια" για τη ρύθμιση του βάρους:

• Υγιές μονοπάτι: Όταν η λεπτίνη διεγείρει συγκεκριμένους νευρώνες (POMC), απελευθερώνεται BDNF (νευροτροφικός παράγοντας), και το άτομο αισθάνεται χορτάτο. Αυτοί οι άνθρωποι τείνουν να είναι φυσικά αδύνατοι.
  
  

• Παθολογικό μονοπάτι: Αντίθετα, όταν ενεργοποιούνται οι νευρώνες AgRP, δεν υπάρχει επαρκής BDNF, το σώμα πεινάει περισσότερο, και το βάρος αυξάνεται. Αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να χάσουν βάρος, ακόμη κι αν προσπαθούν πολύ.

Γενικά, το λίπος μπορεί να χωριστεί σε δύο τύπους:

• Υποδόριο λίπος

• Σπλαχνικό λίπος
  
  

Το υποδόριο λίπος είναι το λίπος που μπορείτε να “τσιμπήσετε” στο σώμα σας και βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δέρμα. Αυτό είναι το λίπος που οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να μειώσουν όταν επιχειρούν να χάσουν βάρος. Η υπερβολική ποσότητα υποδόριου λίπους προκαλεί ελάχιστες αλλαγές στους παράγοντες κινδύνου για καρδιοπάθεια.

Το σπλαχνικό λίπος είναι πολύ διαφορετικό. Είναι το λίπος που βρίσκεται μέσα στην κοιλιακή σας κοιλότητα και μέσα σε σημαντικά όργανα, όπως το ήπαρ και το πάγκρεας. Η υπερβολική ποσότητα σπλαχνικού λίπους αναγνωρίζεται κυρίως από την αύξηση της περιφέρειας μέσης. Αυτό το είδος λίπους είναι ιδιαίτερα βιολογικά ενεργό και αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου.

Σπλαχνικό και Υποδόριο Λίπος

Το σωματικό λίπος αποθηκεύεται σε δύο “χώρους”:

• το υποδόριο λίπος, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δέρμα

• και το σπλαχνικό λίπος, που βρίσκεται μέσα στην κοιλιακή κοιλότητα.
  
  

Όταν οι αποθήκες του υποδόριου λίπους γεμίζουν, τότε το επιπλέον λίπος αποθηκεύεται ως σπλαχνικό λίπος.
Το πότε συμβαίνει αυτό διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Η υπερβολική ποσότητα υποδόριου λίπους προκαλεί ελάχιστες αλλαγές στον καρδιοαγγειακό κίνδυνο.
Το σπλαχνικό λίπος, όμως, είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Η απάντηση είναι ναι.
Ορισμένοι άνθρωποι έχουν πολύ μεγάλες αποθήκες υποδόριου λίπους, οι οποίες γεμίζουν πρώτες πριν το λίπος αρχίσει να αποθηκεύεται ως σπλαχνικό.
Αυτά τα άτομα μπορεί να φαίνονται πολύ υπέρβαρα, αλλά να μην εμφανίζουν πολλές από τις μεταβολικές αλλαγές που συνδέονται συνήθως με την παχυσαρκία, όπως:

• υψηλά τριγλυκερίδια,

• υψηλή αρτηριακή πίεση

• ή αντίσταση στην ινσουλίνη.
  
  

Αυτά τα άτομα περιγράφονται ως μεταβολικά υγιείς παχύσαρκοι.

Αν και σπάνιοι, αυτοί οι άνθρωποι συνήθως καταλήγουν να αναπτύξουν και υπερβολικό σπλαχνικό λίπος με την πάροδο του χρόνου.

Από την άλλη πλευρά, μερικοί άνθρωποι —συνήθως ασιατικής καταγωγής— έχουν πολύ μικρές αποθήκες υποδόριου λίπους, και έτσι αρχίζουν να συσσωρεύουν σπλαχνικό λίπος πολύ νωρίς, μόλις πάρουν βάρος.

Αυτή η υπερβολική συσσώρευση σπλαχνικού λίπους, ακόμα και σε άτομα με “φυσιολογικό” βάρος, μπορεί να αυξήσει σημαντικά τον κίνδυνο στεφανιαίας νόσου.

Γενικά, το σωματικό βάρος δεν αποτελεί τον καλύτερο δείκτη για τα επίπεδα σπλαχνικού λίπους.
Καθώς το σπλαχνικό λίπος συσσωρεύεται κυρίως στην κοιλιακή κοιλότητα, η περιφέρεια μέσης είναι πολύ καλύτερος προγνωστικός δείκτης.

Γι' αυτόν τον λόγο, η μέτρηση της περιφέρειας μέσης χρησιμοποιείται ως μέρος των διαγνωστικών κριτηρίων για το μεταβολικό σύνδρομο.

Οι αξονικές τομογραφίες (CT) και οι μαγνητικές (MRI) μπορούν να προσδιορίσουν τα επίπεδα σπλαχνικού λίπους με μεγάλη ακρίβεια, αλλά σπάνια χρησιμοποιούνται λόγω κόστους ή μη- πρακτικότητας.

Η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη απεικονιστική μέθοδος για την αξιολόγηση του σπλαχνικού λίπους είναι η σάρωση DEXA.

Ανεξαρτήτως της ποσότητας του σπλαχνικού λίπους, το πιο κρίσιμο ζήτημα είναι να αξιολογηθεί αν προκαλεί μεταβολικές διαταραχές, όπως:

• αυξημένη αρτηριακή πίεση,

• διαταραχές στα επίπεδα χοληστερόλης,

• και προβλήματα στον μεταβολισμό της γλυκόζης.
  
  

Σε αυτά τα τρία έγκειται ο πραγματικός κίνδυνος για την καρδιαγγειακή υγεία λόγω του υπερβολικού βάρους.

Η στοχευμένη απώλεια μόνο του σπλαχνικού λίπους είναι δύσκολη, αλλά γνωρίζουμε ότι η απομάκρυνση μόνο του υποδόριου λίπους, π.χ. μέσω λιποαναρρόφησης, δεν αλλάζει τον καρδιολογικό κίνδυνο.

Η μεγαλύτερη μείωση κινδύνου επιτυγχάνεται με την απώλεια σπλαχνικού, όχι υποδόριου, λίπους.

Ωστόσο, για να μειωθεί το σπλαχνικό λίπος, συνήθως απαιτείται και γενική μείωση της λιπώδους μάζας.

Τα δύο είδη λίπους συνήθως χάνονται ταυτόχρονα.

Για πάνω από 50 χρόνια, τα ποσοστά υπέρβαρων και παχύσαρκων ατόμων αυξάνονται ραγδαία.

Ποσοστό ενηλίκων που είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι.

Οι λόγοι για αυτήν τη τεράστια αύξηση είναι πολυπαραγοντικοί και σε μεγάλο βαθμό καθοδηγούνται από το εξαιρετικά ανθυγειινό περιβάλλον μας.

Παρά την αύξηση των ποσοστών παχυσαρκίας, την αυξανόμενη αναγνώριση της ως παγκόσμιο πρόβλημα και τα αστρονομικά ποσά που δαπανώνται για την αντιμετώπισή της, το κύμα συνεχίζει να ανεβαίνει.

Το 2021, το φάρμακο απώλειας βάρους Σεμαγλουτίδη (Semaglutide), το οποίο πιθανότατα γνωρίζετε ως Ozempic, εγκρίθηκε για τη διαχείριση προβλημάτων υγείας που προκαλούνται από το υπερβολικό βάρος.
Αυτό έγινε με βάση πολλές μελέτες που έδειξαν απώλεια βάρους περίπου 15% σε διάστημα ενός έτους.

Διάφορες εκδοχές αυτής της κατηγορίας φαρμάκων, γνωστών ως ινκρετίνες, έχουν δοκιμαστεί, όλες δείχνοντας μειώσεις βάρους που δεν είχαμε ξαναδεί, εκτός από εκείνες που επιτυγχάνονται με βαριατρική χειρουργική.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, πρέπει πάντα να θυμόμαστε το “γιατί” η παχυσαρκία αποτελεί πρόβλημα. Ο λόγος που το υπερβολικό βάρος είναι τόσο σοβαρό πρόβλημα είναι οι συνέπειες στην υγεία, με αυξημένα ποσοστά διαβήτη, καρδιακών παθήσεων, οστεοαρθρίτιδας, αποφρακτικής υπνικής άπνοιας, μη αλκοολικής λιπώδους νόσου του ήπατος κ.α.
Σίγουρα, πολλοί θέλουν να χάσουν βάρος για αισθητικούς λόγους, αλλά ο πραγματικός λόγος που οι θεραπείες με βάση τις ινκρετίνες έχουν τόση αξία είναι η επακόλουθη μείωση των συνεπειών για την υγεία που αυτές προσφέρουν

Οστεοαρθρίτιδα

Παγκοσμίως, πάνω από μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι πάσχουν από οστεοαρθρίτιδα.
Αν και δεν θεωρείται γενικά νόσος που μπορεί να σκοτώσει, μπορεί σίγουρα να επηρεάσει την ποιότητα ζωής και να περιορίσει τις καθημερινές δραστηριότητες.
Ενώ οι αρθροπλαστικές είναι αποτελεσματικές, είναι προτιμότερο να αποφεύγονται οι χειρουργικές παρεμβάσεις.
Ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα που είναι επίσης παχύσαρκοι και αντιμετωπίζονται με σεμαγλουτίδη εμφανίζουν σημαντική μείωση στον πόνο.
Επιπλέον, έχασαν κατά μέσο όρο 13 κιλά μετά από περίπου ένα έτος θεραπείας.

Αποφρακτική Υπνική Άπνοια

Φανταστείτε να μπαίνει κάποιος στο δωμάτιό σας κάθε βράδυ και να σας πνίγει τόσο που τα επίπεδα οξυγόνου σας πέφτουν σημαντικά, και το πρωί να μην το θυμάστε.
Τώρα φανταστείτε αυτό να συμβαίνει πάνω από 30 φορές.
Κάθε ώρα.
Αυτή είναι η σοβαρή αποφρακτική υπνική άπνοια (OSA), και αυτή η σοβαρή διακοπή στην ποιότητα του ύπνου διπλασιάζει τον κίνδυνο καρδιακής νόσου, ειδικά εγκεφαλικού.
Η απώλεια βάρους είναι η βασική προσέγγιση για τους περισσότερους ασθενείς με OSA.
Όταν ασθενείς με OSA και παχυσαρκία αντιμετωπίζονται με τιρζεπατίδη, έναν νέο αναστολέα GLP1 και GIP, χάνουν περίπου 18 κιλά.
Μαζί με τη σημαντική αυτή απώλεια βάρους παρατηρείται και σημαντική μείωση στα σκορ άπνοιας-υποξίας.

Μη Αλκοολική Λιπώδης Νόσος Ήπατος (MAFLD)

Η μη αλκοολική λιπώδης νόσος του ήπατος – πλέον γνωστή ως MAFLD (Μεταβολική Δυσλειτουργία που σχετίζεται με Λιπώδη Νόσο Ήπατος) – έχει διάφορα στάδια, από ήπια διήθηση λίπους έως σοβαρή ίνωση και κίρρωση του ήπατος.
Τι συμβαίνει όταν αντιμετωπίζουμε ασθενείς με MAFLD με νεότερες θεραπείες όπως η τιρζεπατίδη και η ρετατρουτίδη;
Όπως αναμενόταν, βλέπουμε σημαντικές βελτιώσεις στους δείκτες ηπατικής λειτουργίας.
Σε άτομα με MASH (δηλαδή ίνωση διαγνωσμένη με βιοψία ήπατος), η θεραπεία με τιρζεπατίδη οδήγησε σε μεγάλη απώλεια βάρους αλλά και σε σημαντικές βελτιώσεις στους δείκτες ίνωσης.
Σε εκείνους με λιγότερο σοβαρή MAFLD, η θεραπεία με ρετατρουτίδη είχε ως αποτέλεσμα μείωση του λίπους στο ήπαρ κατά 86%, με σχεδόν το 95% των ασθενών να έχουν λιγότερο από 5% ηπατικό λίπος σε σχεδόν έναν χρόνο.
Τα επίπεδα σπλαχνικού λίπους μειώθηκαν επίσης σχεδόν κατά 50%.
Εκτός από τη βαριατρική χειρουργική, δεν έχουμε ξαναδεί τέτοια αποτελέσματα.

Τύπου 2 Σακχαρώδης Διαβήτης

Όσον αφορά την αύξηση του κινδύνου για χρόνιες ασθένειες όπως καρδιοπάθειες, καρκίνοι και άνοια, ο τύπου 2 διαβήτης παίζει τεράστιο ρόλο.
Η αποφυγή του διαβήτη και των προδιαβητικών καταστάσεων, όπως η ινσουλινοαντίσταση, είναι κρίσιμη.
Για παράδειγμα, άτομα με τύπου 2 διαβήτη έχουν 10 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν καρδιοπάθεια σε σχέση με όσους δεν έχουν.
Αν εμφανίσετε διαβήτη σε νεαρή ηλικία, ειδικά πριν τα 40, μπορεί να μειώσει το προσδόκιμο ζωής έως και κατά 16 χρόνια.

Ως παράγοντας κινδύνου για πολλές χρόνιες και θανατηφόρες παθήσεις, η αποφυγή του τύπου 2 διαβήτη είναι καθοριστική.
Η ερώτηση είναι: Πόσο αποτελεσματικές είναι οι θεραπείες απώλειας βάρους σε αυτόν τον τομέα;

Η απάντηση είναι… συγκλονιστική.
Σε άτομα με παχυσαρκία που αντιμετωπίστηκαν με τιρζεπατίδη, η εμφάνιση τύπου 2 διαβήτη μειώθηκε κατά 93% σε λιγότερο από δύο χρόνια.
Αυτό σε πληθυσμό όπου το 40% ήταν ήδη προδιαβητικοί και επομένως είχαν υψηλή πιθανότητα εξέλιξης σε διαβήτη τύπου 2.

Αν το άτομο είναι Υπέρβαρο/Παχύσαρκο.

Πρώτα, πρέπει να δούμε αν πληρει τα ιατρικά τα κριτήρια.

ΔΜΣ (Δείκτη Μάζας Σώματος) άνω του 30. Η διάκριση εδώ είναι οι μεταβολικές συνέπειες της περίσσειας λίπους που προκαλεί κίνδυνο για την υγεία και όχι το ίδιο το νούμερο του ΔΜΣ.

Αυτά τα φάρμακα δεν προορίζονται για να “χάσεις μερικά κιλά” ώστε να είσαι “έτοιμος για την παραλία”.
Είναι φάρμακα που στοχεύουν στη μείωση μελλοντικού κινδύνου.
Δεν είναι εξπρές δίαιτες για να χωρέσεις στο μαγιό σου.

Όπως κάθε φάρμακο, έχουν κινδύνους.
Και αυτοί οι κίνδυνοι αξίζουν μόνο αν ο κίνδυνος από το να μην τα πάρεις είναι μεγαλύτερος.

Αλλά ακόμα κι αν έχεις περίσσεια λίπους που θέτει σε κίνδυνο την υγεία σου, δεν είσαι υποχρεωμένος να τα πάρεις.
Είναι απλώς ένα από τα πολλά εργαλεία που έχουμε για τη διαχείριση του υπερβολικού βάρους.
Είναι ακριβώς η ίδια λογική σε έναν ασθενής με Υπέρταση. Αυτός ο ασθενής θα χρειαστεί φάρμακο για να μειωθεί η πίεση. Έτσι και για την μείωση βάρους πολλές φορές χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή.

Άρα, αν είσαι κατάλληλος υποψήφιος, θα πρέπει να τα πάρεις αν:

• ΘΕΛΕΙΣ να τα πάρεις.

• Και μετά από συζήτηση με τον γιατρό σου, κρίνετε ότι τα πιθανά οφέλη υπερτερούν των κινδύνων.

Δυνατότητα Απώλειας Βάρους

Η πρώτη γραμμή προσέγγισης για τη διαχείριση του υπερβολικού βάρους είναι η σωστή αντιμετώπιση παραγόντων του τρόπου ζωής: άσκηση, διατροφή, ύπνος και διαχείριση άγχους.

Ακόμα και όταν παίρνεις ένα τέτοιο φάρμακο, το να συνεχίσεις να δουλεύεις στα παραπάνω είναι απαραίτητο.

Η χρήση φαρμάκου όπως το Ozempic δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπεις τις προσπάθειες με τον τρόπο ζωής.
Δεν είναι είτε το ένα είτε το άλλο. Είναι και τα δύο μαζί.

Η σωστή άσκηση και διατροφή είναι αναμφίβολα οι καλύτερες προσεγγίσεις για την πρόληψη υπερβολικού βάρους και παχυσαρκίας.

Όμως, για τη διαχείριση σημαντικού υπερβολικού βάρους, η αποτελεσματικότητα αυτών των μέτρων είναι μικρότερη.

Μία από τις βασικές επικρίσεις της χρήσης αυτών των φαρμάκων είναι ότι μπορείς να χάσεις βάρος απλώς τρώγοντας λιγότερο και κινούμενος περισσότερο.
Και έχουν δίκιο.
Αν απλώς τρως λιγότερο και/ή κινείσαι περισσότερο, θα χάσεις βάρος κατά πάσα πιθανότητα.

Ο Angus Barbieri, ένας Σκωτσέζος άνδρας που ζύγιζε 207 κιλά, έχασε 125 κιλά αφού έκανε νηστεία για 382 ημέρες υπό επίβλεψη.
Επιβίωσε κυρίως με τσάι, καφέ, νερό και βιταμίνες.
Πέντε χρόνια μετά, ζύγιζε 89 κιλά.

Άρα ναι. Υπό ιδανικές συνθήκες, μπορεί να επιτευχθεί και να διατηρηθεί σημαντική απώλεια βάρους. Στην ζωή όμως σπάνια οι συνθήκες είναι ιδανικές.

Το πώς αποδίδουν οι παρεμβάσεις στον πραγματικό κόσμο, σε μη ελεγχόμενο περιβάλλον, είναι πολύ διαφορετικό.
Και εμείς ζούμε στον πραγματικό κόσμο, όχι σε εργαστήριο.

Πολύ χαμηλή μετά από 5 χρόνια.

Όλες οι δίαιτες λειτουργούν. Για λίγο.
Σε μακροχρόνιο ορίζοντα, το 50% των ανθρώπων επανακτούν όλο το βάρος που έχασαν μετά από δύο χρόνια, και το 80% μετά από πέντε χρόνια.

Σε μια μετα-ανάλυση 30 μελετών που αξιολογούσαν παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής, η μέση απώλεια βάρους στα 3 χρόνια ήταν 2,45 κιλά.
Δεν είναι αμελητέο, αλλά για τους περισσότερους δεν επαρκεί.

Όλες οι παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής λειτουργούν.
Απλώς δεν λειτουργούν καλά σε βάθος χρόνου.

Το Ozempic ανήκει στην κατηγορία αγωνιστών GLP-1.
Έχουν ήδη εμφανιστεί νέα φάρμακα σε αυτή την κατηγορία, όπως οι αγωνιστές GLP-1 & GIP (Tirzepatide / Mounjaro) και το Retatrutide που δρα σε GLP-1, GIP και γλυκαγόνη.
Η πρόοδος είναι ραγδαία.

Η απώλεια βάρους που επιτυγχάνεται είναι εκπληκτική:

• Ozempic (σεμαγλουτίδη): 14,9% μείωση σε βάρος στο 1 έτος σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου.

• Tirzepatide (Mounjaro): Μείωση έως και 25% του σωματικού βάρους. Η μέση απώλεια βάρους ήταν 27 κιλά.

• Retatrutide: Περίπου 26% μείωση, με 26% των ασθενών να χάνουν πάνω από 30% του αρχικού βάρους.
  
  

Μόνο η βαριατρική χειρουργική πλησιάζει σε τέτοια αποτελέσματα.

Τι θα γίνει;
Η απώλεια βάρους αντιστρέφεται σε μεγάλο βαθμό.

Οι επικριτές συχνά λένε: “Είδες; Δεν δουλεύει πραγματικά”.
Αλλά ας σκεφτούμε:
Τι θα συνέβαινε με την πίεση, τη χοληστερίνη ή το σάκχαρο αν σταματούσες τα φάρμακα;
Το ίδιο ακριβώς. Επανέρχονται στο αρχικό επίπεδο.

Τα φάρμακα αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται ως θεραπεία, όχι ως “δίαιτες εξπρές”.

Όχι απαραίτητα.
Θα τα χρησιμοποιούμε μέχρι να υπάρξει κάτι καλύτερο.
Ορισμένοι θα μπορούν να συνεχίσουν μόνο με αλλαγές στον τρόπο ζωής.
Αλλά οι περισσότεροι, σε κάποιο βαθμό, θα χρειάζονται συνεχιζόμενη θεραπεία.

Κάθε φάρμακο έχει παρενέργειες.
Ακόμη και η παρακεταμόλη ή η ιβουπροφαίνη μπορεί να είναι επικίνδυνες.

Οι βασικές παρενέργειες είναι:

• Ναυτία

• Εμετός

• Διάρροια

• Δυσκοιλιότητα
  
  

Πιο σοβαρές (σπάνια): παγκρεατίτιδα.
Περίπου 20% των ασθενών έχουν ναυτία για 5–6 μήνες στην αρχή.
Οι περισσότεροι τις αντέχουν. Άλλοι όχι.

Είναι νέα φάρμακα, άρα δεν έχουμε ακόμα πλήρη εικόνα.
Αλλά γνωρίζουμε με βεβαιότητα τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της παχυσαρκίας:
Έμφραγμα, εγκεφαλικό, υπέρταση, διαβήτης, λιπώδες ήπαρ κ.ά.

Το κόστος και η πρόσβαση είναι σοβαρά εμπόδια. Πολλά δεν συνταγογραφούνται και το κόστος καλύπτεται πλήρως από τον ασθενή.
Πολλοί στρέφονται σε μη εγκεκριμένες εκδοχές – κάτι που είναι επικίνδυνο.

Αν έχεις υπερβολικό βάρος που προκαλεί κινδύνους για την υγεία και το ΘΕΛΕΙΣ, γνωρίζοντας τα υπέρ και τα κατά — ναι.

Είναι ακόμα τα αρχικά στάδια αυτών των φαρμάκων και ήδη βλέπουμε τεράστια οφέλη.
Δεν είναι για όλους.
Για κάποιους, οι αλλαγές στον τρόπο ζωής θα είναι επαρκείς.

Αλλά όταν δεν είναι, έχουμε πλέον θεραπείες που δουλεύουν σταθερά, μακροπρόθεσμα και με ανεκτές παρενέργειες.